Χάνια Πηλίου 2003

Στα Χάνια με χιόνια και αχνιστό σπετζοφάι Να ένα ιγκλού, αναφώνισε κάποιος από την παρέα παροτρύνωντας τους υπόλοιπους να σπεύσουν για να γλιτώσουν από τη χιονοθύελλα εκείνο το κρύο πρωϊνό της Άνοιξης. Θα έλεγε κανείςότι η παρέα ήταν αν όχι στην Αλάσκα κάπου πολύ βόρεια στον πλανήτη Γη. Κι όμως, είμασταν στα Χάνια Πηλίου μία θεωρητικά ανοιξιάτικη ημέρα. Εφτά μέτρα χιόνι αριστερά, δεξιά αλλά οφείλουμε να πούμε ότι χάρη στην τοπική οργάνωση ο δρόμος ήταν ανοιχτός και πεντακάθαρος. Περάσαμε μπροστά από τα γραφικά μαγαζάκια όπου βρίσκεις είδη λαϊκής τέχνης αλλά και μέλι, γεμιστά γλυκά του κουταλιού καθώς και βότανα για την αρθρίτιδα, το θυρεοειδή και διάφορες άλλες ασθένειες που οι πραγματευτές του δρόμου κουκουλομένοι με σκούφους και γάντια ισχυρίζονται οτι θεραπεύουν. Δυστυχώς δεν ανεβήκαμε στο καταφύγιο του χιονοδρομικού κέντρου και στις πίστες σκι γιατί δεν είχαμε όλοι τα κατάλληλα παπούτσια. Ωστόσο το κρύο τσουχτερό και η σκέψη μιας ζεστής σούπας μάς έβρισκε όλους σύμφωνους. Εισβάλλαμε σε μια από τις ταβέρνες της περιοχής που ήταν κυριολεκτικά σαν τρύπες στο χιόνι που τις σκέπαζε πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά. Μάσα ένα τεράστιο τζάκι φώτιζε και ζέσταινε το χώρο ενώ οι μυρωδιές από την κουζίνα μάς έσπαγαν τη μύτη. ‘’Τι καλό θα μας φέρεις μπαρμπα-Γιάννη ρώτησε τον ταβερνιάρη ο Γιώργος που είχε πάει πολλές φορές εκεί. Ο μπαρμπα-Γιάννης είπε άστο πάνω μου και σε λίγο το τραπέζι είχε γεμίσει λιχουδιές Ζεστή φασολάδα για το κρύο, γαλοτύρι και αγριόχορτα,αρνάκι σε πήλινο,ψητά χωριάτικα λουκάνικα για μρούσκο κόκκινο κρασίκαι φυσικά η σπεσιαλιτέ της περιοχής, το σπετζοφάι. Από μία λίμνη σάλτσας με φυσική ντομάτα ξεπροβάλλουν πράσινες ολόκληρες πιπεριές και κομματάκια ντόπιου λουκάνικου. Οι σιελογόνοι αδένες ‘’πιάνουν δουλειά΄΄και ο ουρανίσκος βρίσκει τη χαρά του. Το μυστικό στο σπετζοφάι είναι η επιλογήτου σωστού λουκάνικου που πρέπει να είναι πικάντικο τόσο ώστε να δίνει γεύση χωρίς να ενοχλείκαι φυσικά ο χρόνος και η φωτιά που τηγανίζεται (όπως και οι πιπεργιές) πριν βράσουν όλα μαζί. Ευτυχώς το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο στην κατηφόρα βγαίνοντας από την ταβέρνα, γιατί δε θα μπορούσαμε να ανέβουμε ούτε 50 μέτρα και όχι λόγω χιονιού. Μετά το φαγοπότι χρειαζόμασταν κάτι χωνευτικό και ένα περιποιημένο καφέ που προτιμήσαμε να απολαύσουμε στηνόμορφη Μακρυνίτσα. Εκεί ο ήλιος έλαμπε και ο πεζόδρομος για την πλατεία έσφυζε από ζωή ,καθότι τριήμερο και όλοι πήρανε τους δρόμους. Όσες φορές κι αν περπατήσω αυτό το μονοπάτι πάντα με συνεπαίρνει η αρχιτεκτονική των κτιρίων που στέκουν αγέρωχα στο γκρεμό. Από τους πραματευτές της Μακρυνίτσας αγοράσαμε φιρίκαι Πηλίου και τσιτσίραβλα. Πρόκειται για κορυφές ενός ποώδους φυτού που αφού τις βράσεις προσθέτεις λαδόξυδο και συνοδεύουν καταπληκτικά το βολιώτικο τσίπουρο. Αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία που επιφυλασσομαι να σας πω κάποια άλλη φορά. Πέπη Γρηγοριάδου Δημοσιεύτηκε Business & Turism 04/2003